Św. Charbel

Youssef Antoun Makhlouf urodził się w Bekaakafra (Północny Liban) w 1828 roku.

Na jego wychowanie chrześcijańskie, miał wielki wpływ przykład jego dwóch wujów, którzy byli pustelnikami w klasztorze Saint-Antoine Qozhaya. Od najmłodszych lat miał skłonność do modlitwy i do życie monastyczne. W 1851 roku opuścił jego rodziców i jego wioskę i udał się do klasztoru Najświętszej Marii Panny w Mayfouq , gdzie odbył pierwszy rok nowicjatu. Następnie został przeniesiony do klasztoru św. Marona w Annayi. Składając śluby zakonne w zakonie libańskich maronitów, w dniu 1 listopada 1853 roku, przyjął imię Charbel, antiocheńskiego męczennika z II wieku. Następnie kontynuował studia teologiczne w klasztorze św. Cypriana w Kfifane. Święcenia kapłańskie przyjął w Bkerke, w siedzibie patriarchalnej maronitów 23 lipca 1859 r. Przez 16 lat należał do wspólnoty mnichów maronickich w klasztorze w Annayi. Po cudzie lampy naftowej, opuścił klasztor i przeniósł się do pustelni Świętych Piotra i Pawła. Nieustannie modlił się, rzadko kiedy wychodził i był doskonałym wzorem ascezy i świętości. Spędził 23 lat w pustelni, zmarł 24 grudnia 1898. Został pochowany na cmentarzu w Annayi. Kilka miesięcy po śmierci ojca Charbela, oślepiające światła zaczęły się pojawiać nad jego grobem. Wielu z odwiedzających jego grób, zaczęło składać pod przysięgo zeznania o doznanych łaskach i cudownych uzdrowieniach.

św. Charble
św. Charbel

W 1925 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny. W 1950 roku, grób Charbela został oficjalnie otwarty w obecności komisji kościelnej. Biegli przystąpili do weryfikacji integralności ciała. Po otwarciu grobowca, wzrosła niesamowicie liczba odwiedzających go pielgrzymów. Ze wszystkich regionów Libanu i wszystkich wyznań przychodzili prosić o ogłoszenie Ojca Charbela „świętym” vox populi.

Wkrótce zaczęto informować o cudach z poza granic Libanu. Tysiące listów i relacji zachowało się w archiwach Annayi i pozostają najlepszym świadkiem jego świętości. To wyjątkowe zjawisko było bezpośrednią przyczyną wielu nawróceń i wielkiego odrodzenia pobożności w sercach wiernych. Jego grób stał się magnesem, który przyciągnął do siebie rzesze ludzi bez różnicy na religie, narodowość, czy pochodzenie społeczne. Wszyscy czuli się dziećmi tego samego Boga.

Charbel, Błogosławiony i święty

W 1954 roku papież Pius XII podpisał decyzję procesu beatyfikacyjnego pustelnika Charbela Makhlouf. W dniu 5 grudnia 1965 roku papież Paweł VI przewodniczył ceremonii beatyfikacji podczas ceremonii zamknięcia Soboru Watykańskiego II. W 1976 roku papież Paweł VI podpisał decyzję o kanonizacji błogosławionego Charbela. Jego świętość została ogłoszona podczas prestiżowej ceremonii 9 października 1977 r. Wśród wielu cudów przypisywanych wstawiennictwu męża Bożego, Kościół wybrał i uznał za autentyczne dwa potrzebne do beatyfikacji i jeden do kanonizacji.

  • Siostra Marie Abel Qamari, należąca do zakonu Świętych Serc, obłożnie chora, przez 14 lat znosiła wszelkie możliwe cierpienia. Została uzdrowiona w Annayi 12 lipca 1950r.
  • Iskandar Naim Obeid z Baabdate, w 1937 roku oślepł na jedno oko. Błagał Ojca Charbela o jego wstawiennictwo i został wysłuchany, bo po wizycie w Annaya w 1950 roku odzyskał wzrok.
  • Myriam Awad Hammana, cierpiał na raka gardła. Lekarze stwierdzili niemożność wyleczenia. Modlił się do św Charbela i został uzdrowiony w 1967 roku.

Kanonizacja libańskiego zakonnika była niewątpliwie wydarzeniem historycznym i przyczyniła się do wzmożenia ruchu ekumenicznego w Kościele.

Święty Charbel jest spadkobiercą dziedzictwa duchowości Wschodniej, która rozkwitła w Libanie podczas wielu wieków. Był autentycznym przykładem wielkości wiary i cnoty. Jego świętość to wypadkowa różnych tradycji chrześcijańskich i różnych religii, które tworzą dużą rodzinę libańską.